در دنیای رقابتی امروز سازمان ها با تلاش فراوان به دنبال رقابت اند و بخش مهمی از انرژی سازمان صرف توجه به کارکنان آن می شود؛ زیرا نیروی انسانی سازمان عامل اصلی ماندن در صحنۀ رقابت است. ایجاد واحدهای مختلف در درون سازمان مانند واحد آموزش، واحد برنامه ریزی منابع انسانی، واحد رفاه کارکنان و غیره بیانگر توجه به کارکنان و کسب رضایت آن هاست(ایرجی نقندر،1390). سازمان ها بدون تمایل کارکنان به همکاری، قادر به توسعۀ اثربخشی و کارآیی خود نیستند. تفاوت همکاری خودجوش[1] با اجباری[2] اهمیت بسیاری دارد؛ زیرا ...